Cultuursnuiven

De eerste maand is alweer voorbij, de tijd vliegt. Maar dat is een goed teken want time flies when you're having fun!

Vorig weekend was er hier de indofair, een javaanse markt waar traditionele dansen werden opgevoerd en eettentjes stonden met heerlijk Surinaams eten. Ontzettend gezellige sfeer en leuk om op deze manier wat cultuur te snuiven. Vanaf de markt gingen we door naar het dare to festival. Ook hier was het weer gezellig wat resulteerde in een paar aangeschoten dames bij elkaar. Dus eenmaal bij thuiskomst werd er besloten om nog even in ons zwembadje te springen, waar we iets te luidruchtig in bleken te zijn. Twee minuten later stond hier namelijk de politie op de stoep wegens geluidsoverlast, dus daar loop je dan in je ondergoed langs de politie heen. Na een kort gesprekje vertrok de politie gelukkig weer en zijn we maar braaf ons bed ingegaan.. Ook niet een heel verkeerd idee aangezien de volgende dag de wekker weer vroeg ging om naar colakreek te gaan. Colakreek is een soort waterplas midden in de prachtige natuur waar het water zo donker is als cola, vandaar de naam colakreek. Het was aardig druk en plots hoorden we keiharde muziek, geschreeuw en zag ik dat er verderop gedanst werd door de lokale bevolking. Het leek ons een goed idee om er even heen te zwemmen om een kijkje te nemen. Helaas werden de rollen omgedraaid toen we daar kwamen. De jongens sprongen direct allemaal het water om naar ons te kijken in plaats van wij naar hun dansvoorstelling.. 

De volgende dag was het weekend helaas alweer voorbij en begon onze stageweek weer. Steeds beter ga ik de verschillen inzien tussen de zorg in Nederland en de zorg hier, en die verschillen zijn groot. Heel groot zelfs. Het ziekenhuis heeft de goede middelen niet vanwege de armoede, maar ook de kennis en houding van verpleegkundigen hier is heel anders dan in Nederland. Hierdoor moet je soms op bepaalde manieren zorg verlenen terwijl je dit in Nederland nooit had gedaan. Het punt over de middelen die niet aanwezig zijn kan ik goed accepteren, dat is nou eenmaal hoe het is en daar kunnen ze niet veel aan veranderen. De kennis en manier van werken van de verpleegkundige heb ik wel veel moeite mee. Er wordt veel vastgehouden aan hun eigen manier van werken waardoor het tot nu toe nog lastig is om kennis over te brengen. Gelukkig zijn er een aantal verpleegkundigen die wel openstaan voor de dingen die je voorstelt en ook de directie en de hoofdzuster staan open voor verandering. Hier schuilt een grote uitdaging in, momenteel ben ik bezig om een voorlichtingsboekje te maken voor diabetespatiënten aangezien dat er op de afdeling niet is. Daarna ga ik bezig met het opstellen van een protocol voor de zorg voor CVA-patiënten aangezien daar nog erg veel in te verbeteren valt. Heel benieuwd hoe dat ontvangen gaat worden!

Gelukkig was daar het weekend weer om weer volop te gaan genieten. Zaterdag was het tijd om quadtour poging twee te doen. Mijn vinger is weer zo goed als de oude dus die kon er weer tegenaan. Aangezien er de vorige keer veel mis was gegaan mochten we deze zonder extra kosten nog een keer doen. En WAUW, wat was het geweldig. Scheuren door de waterplassen, midden door de savanne en de jungle rijden en onderweg stoppen om ook nog eens midden in de jungle te kunnen zwemmen. Helemaal onder de modder reden we terug waar we het laatste kwartier een flinke tropische regenbui over ons heen kregen, voordeel was dat we wel weer aardig afgespoeld waren daarna. Dit kwam al helemaal goed uit toen bleek dat we in een restaurantje gingen eten met de gidsen en wij er niet aan gedacht hadden om schone kleding mee te nemen... Eenmaal thuis hebben we ons snel klaargemaakt om richting de palmentuin te gaan. Het was zaterdag de dag van de Marrons. Een bevolkingsgroep in Suriname, de vroegere slaven. Zij vierden deze dag hun vrijheid. We houden wel van een feestje en hadden nog een klein beetje energie over dus richting het feest dan maar. Toch voelden we ons hier niet helemaal op ons gemak, we waren ongeveer de enige Nederlanders en tijdens het lopen tussen de mensen door werd je regelmatig door de mannen vastgegrepen. Even een rustig plekje gezocht waar we uiteindelijk zo ongeveer backstage zijn beland en aan de praat raakten met (dat wisten we toen nog niet) bekende Surinamers. Er waren veel traditionele optredens met djembe's, blaasinstrumenten, meerstemmige zang en heel veel mensen die uitbundig aan het dansen waren. Heel leuk om te zien hoe iedereen hierop losging. Minpuntje; doordat iedereen zo los gaat hier voel ik me al helemaal een stijve hark uit Nederland. Uiteindelijk hebben we ons goed vermaakt op het Surinaamse feestje en was het leuk om meer te kunnen zien van hun cultuur. 

Zondag zijn we naar de gaypride geweest. We kregen deze tip van een man in het restaurant. Heel bijzonder dat het hier toch gevierd wordt aangezien homoseksualiteit hier nog maar nauwelijks geaccepteerd wordt. Mensen worden hierom vaak uit de familie gezet en in het zuiden van Suriname worden ze zelfs regelmatig vermoord wanneer ze uit de kast zijn gekomen. Waarschijnlijk is dit ook wel de reden dat het hier heel veel kleiner is dan in Nederland maar dat maakte het niet minder gezellig. Gelukkig is alles zonder problemen verlopen en kon iedereen fijn van z'n avond genieten. 

Om dat gevoel van stijve hark misschien wat te kunnen verminderen vlieg ik nu snel door naar een zumbales hier in de sportschool. Foto's volgen dus nog!