De eerste week

Het eerste weekend dat we hier waren was het de hoogste tijd om wat van het land met zijn prachtige natuur te gaan zien. Dus ging zaterdagochtend, na vrijdagavond een huisfeest te hebben gehad waar we donderdagnacht met ons aangeschoten hoofd kaartjes voor hebben gekocht, iets te vroeg de wekker. Samen met nog wat andere meiden uit het huis vertrokken we richting Peperpot. In Paramaribo zijn we met een bootje met onze fietsen erop de Surinamerivier overgestoken. Na ongeveer een half uurtje fietsen kwamen we in Peperpot in het district Commewijne. Het is een oude koffieplantage waar nog steeds gebouwen staan uit de tijd dat de slaven er werkten. De droogschuur voor de koffiebonen, de fabriek, de directeurswoning en zelfs de huizen waarin de slaven woonden staan er nog. In die huisjes woont nu de lokale bevolking. Op Peperpot ligt ook het Peperpot Nature Park. Het is tropisch regenwoud waar je vele dieren kan spotten. Van apen, jaguars en luipaarden tot vlinders en verschillende tropische vogels. Helaas is het enige wat wij gespot hebben een rups, een paar vlinders en vogels en een hagedis. Maar dat mocht de pret zeker niet drukken want alleen de natuur en de geluiden waren al prachtig. Vervolgens zijn we doorgefietst naar Nieuw Amsterdam. Het slechtste plan wat we tot nu toe hebben gehad. We hebben er 2 uur over gedaan, het bleek achteraf 39 graden te zijn geweest en constant fietsten we in de brandende zon. Insmeren ging niet door het zweet, dus je raad het al: Sneeuwwitje was na deze dag als sneeuw voor de zon verdwenen. Onderweg kregen we nog fietspech, dus stonden we daar langs de weg met 10 meiden en een kapotte fiets. Gelukkig waren daar de hartelijke Surinaamse mannen die direct stopten, gereedschap uit hun scootertjes haalden en de fiets weer mooi heel gesleuteld hebben. Eenmaal aangekomen bij fort Nieuw Amsterdam hebben we daar veel geleerd over de geschiedenis van Suriname. Indrukwekkend om te zien maar wat was ik blij toen we weer terug naar huis gingen, iedereen was helemaal kapot haha. 

Zondag was het tijd voor de quadtour. Op de quad door de savanne en de jungle waar we tussendoor heerlijk konden zwemmen in een kreekje en wat we zouden afsluiten met een etentje met de groep en de gidsen. Tenminste, dat was het plan. Na een half uurtje onderweg te zijn geweest had de quad voor ons wat problemen waardoor we moesten stoppen. Ik zat achterop en hield me vast aan een stang, de quad achter ons kon helaas niet optijd remmen waardoor deze tegen ons aanknalde met met hand dus tussen de quad en de stang. Domme pech dus en ja, Lieke in het buitenland kan ook eigenlijk niet verlopen zonder ziekenhuisbezoekjes. Gelukkig moesten we toch terugkeren omdat de quad voor ons niet verder kon rijden. Dus dat werd een bezoekje aan het ziekenhuis. Niet heel erg want het was ontzettend interessant om te zien hoe dit in Suriname allemaal gaat. Eenmaal binnen bij de eerste hulp moest ik eerst langs een triageverpleegkundige die de ernst van de klacht ging bepalen waarna je een urgentiecode kreeg. Deze bepaalde wanneer je aan de beurt was. Tot mijn grote verbazing werd daar alleen mijn bloeddruk en temperatuur gemeten, naar mijn hand werd helemaal niet gekeken en iets tegen de pijn zat er ook niet in. Ik kreeg urgentiecode 4 wat betekende dat het streven was om binnen 2u geholpen te worden.. Dat was gelukkig ook het geval wat we niet verwacht hadden aangezien ons al verteld was dat we waarschijnlijk wel 4u moesten wachten. Ik was dus binnen op de SEH en ik heb mijn ogen uitgekeken. Kamertjes voor mensen alleen waren er niet en er lagen zelfs mensen op een brancard in de gang die er behoorlijk slecht aan toe waren. Ik zelf werd op een stoeltje midden in de gang geholpen. Toch maar even foto's maken waarna ik te horen kreeg dat er waarschijnlijk een scheurtje in mijn knokkel zat. Ik zag mijn stage al in duigen vallen toen er gezegd werd dat ik morgen terug moest komen (op zondag is de orthopeed er niet) om m'n hand te laten gipsen wat dan 4-6 weken moest blijven zitten. Zelf had ik de foto's ook gezien en ik vond er niet veel bijzonders op te zien en ook de arts zelf begon toen een beetje te twijfelen dus wat hoop had ik nog. De volgende dag god zij dank het goede nieuws: niets gebroken! Gewrichtje gekneusd dus nu een week een spalk en dan weer terug. Ik kon de arts wel omhelzen. 

Na het ziekenhuis direct door naar het andere ziekenhuis waar wij stage gaan lopen. Hier hadden we ons kennismakingsgesprek. Alles is hier mogelijk. Je mag zelf de afdeling kiezen waar je stage wilt lopen. Ik wilde graag op de intensive care tot mij verteld werd dat daar al een aantal weken maar 1 patiënt lag. Toen werd mij de spoedeisende hulp voorgesteld. Ontzettend gaaf maar hier kan ik mijn verslagen voor school niet afronden ivm het korte patiëntencontact. Dus loop ik nu eerst 7 weken stage op de interne waarna ik door ga naar de spoedeisende hulp en de intensive care (als het daar iets drukker is). We kregen direct tips over hoe we ons hier het beste op konden stellen ivm het cultuurverschil. Hallo zeggen is hier wat onbeleefd dus dien je goedemorgen, goedemiddag of dag mevrouw/meneer te zeggen (helaas werd dit pas na de rondleiding verteld waardoor ik tijdens de rondleiding iedereen vrolijk begroet had met hallo). Ook wordt hier veel op de gebiedende wijs gezegd. Hier wordt gezegd 'Breng dit naar het lab' in plaats van 'zou je dat even naar het lab willen brengen'. Collega's dien je hier aan te spreken met zuster en dan hun achternaam. Zou je denken, dat is niet zo erg, maar die achternamen hier zijn belachelijk moeilijk en niet te onthouden. Tijdens onze eerste stagedag merkten we dit allemaal erg goed en was het wat lastig om goed contact te krijgen met de anderen. Gelukkig was dit op de tweede dag al een stuk beter en werden we al schatje genoemd. Ook is het behoorlijk wennen aan hun manier van werken. Zo is er hier nog een omloopzuster en een hoofdzuster en is patiëntgericht werken er niet bij (de een meet de bloeddruk bij iedereen, de ander de pols, de ander de temperatuur, één zuster loopt de visite met de arts en weer een ander houdt de intake van de patiënt bij). Vooral met dat punt heb ik moeite want een goed en volledig beeld krijgen van de patiënt is dan erg lastig. Verder is het voor Nederlandse begrippen erg rustig wat vooral komt door het overschot aan personeel wat tijdens één dienst werkt. 's Ochtends moet je 1 of 2 mensen helpen met wassen, meet je dus één van de vitale functies en dan ben zo goed als klaar. Wat ik van andere stagiaires hoor zijn dit vooral de cultuurverschillen waar je aan moet wennen en wordt het vanzelf leuker en drukker en daar geloof ik ook wel in :). Het is erg bijzonder en interessant om te zien hoe het hier allemaal in zijn werk gaat (een beetje hetzelfde als hoe het in Nederland heel lang geleden ook ging). Ze lopen hier trouwens ook nog in verpleegjurkjes rond, ben ik even blij dat we onze eigen uniformen mee moesten nemen!

Vandaag is het een nationale feestdag in Suriname. Bij navragen wat ze vieren wordt ons verteld dat het een feestdag is van de hindoes en de moslims, maar wat er nou precies gevierd wordt weet niemand hier echt. Dus heb ik dat maar even nagezocht en het blijkt het offerfeest te zijn, er zullen dus na vandaag heel wat minder schaapjes rondlopen hier. Dat het een nationale feestdag is betekend trouwens ook dat we vandaag vrij zijn van stage en dat we dus heerlijk lang weekend hebben (we werken hier van maandag tot en met donderdag). Dat weekend is gister goed ingeluid met een etentje en wat drankjes in de karaokebar. Vanavond gaan we weer naar Havana (club) en vrijdag is er een gigantisch tuinfeest in de buurt, hier kunnen we mijn verjaardag dus even goed vieren! 

Zo, hier laat ik het voor nu weer even bij. Foto's kan ik volgens mij niet in mijn reisverhalen zetten dus die komen apart te staan!