Dolfijnentour, Brownsberg en stage

Dag allemaal!

Mijn laatste reisverslag is inmiddels alweer bijna drie weken geleden geschreven. In de tussentijd heb ik zoveel meegemaakt dat ik even niet zo goed weet waar ik moet beginnen. Dus begin ik maar gewoon ergens en hoop ik dat ik het een beetje kort kan houden.. 

Twee weken geleden begon het weekend met een partybus die ons ophaalde voor ons huis en ons vervolgens naar Havanna reed waar we een mooi feestje hebben beleeft. Toen dat feestje af was hadden we nog niet veel zin om naar huis te gaan dus daar gingen we, in de taxi op naar een stripclub (Tja, je moet alles een keer gezien hebben). Daar aangekomen bleek daar het feestje ook al af te zijn en aangezien niemand van ons zich de aangewezen persoon voelde om zelf in die paal te gaan hangen zijn we maar weer vertrokken. Ook niet verkeerd want eenmaal in bed bleek het 7 uur 's ochtends te zijn en de volgende dag stond alweer volgepland. Onze huisbaas had namelijk een dolfijnentour voor ons georganiseerd. Ons houdt in, de twee naast elkaar gelegen huizen die hij beheert en waar in totaal volgens mij zo'n 30-40 mensen verblijven. Erg gezellige boel want bijna allemaal zijn het studenten. Allereerst zijn we met een bootje naar plantage 'werk en rust' gevaren. Hier werden we rondgeleid door een mannetje die op deze plantage woont. Deze man heeft ook een rol gespeeld in het boek 'hoe duur is de suiker'. Erg indrukwekkend en mooi om te zien. Hij vertelde iets over een bepaald soort vrucht en een blad van een boom wat hier nog steeds gebruikt wordt als geneesmiddel voor allerlei kwaaltjes zoals diabetes, hypertensie, gewrichtspijn en ga zo nog maar even door. Ze zijn ervan overtuigd dat dit prima werkt en dat is ook maar goed want er is geen medische zorg aanwezig op die plantage. Een stukje verder kwamen we aan bij een pan waar in de tijd dat hier nog slaven werkten het suikerriet in gekookt werd. Hij vertelde dat wanneer een slaaf dit suikerriet aan liet branden hij er als straf zelf bij ingegooid werd. Later bedacht de slavenhouder dat er op die manier niet veel slaven overbleven en werd de straf veranderd in het vasthouden van hete kolen.. Bizar om daar naast te staan en die verschrikkelijke verhalen aan te horen. Omdat we op deze plantage niet heel veel tijd hadden zijn we doorgegaan naar de kaaimannen (kleine krokodillen) die deze man hield, kokosnoten (goed anti-katermiddel) en schildpadden. Hierna zijn we verder de Surinamerivier opgevaren om dolfijnen te spotten. En dat is gelukt, ook wel zo fijn. En hoe dat gelukt is is al helemaal fijn, we zagen ze niet alleen maar zwemmen door een vin die uit het water stak, nee de dolfijnen sprongen constant omhoog uit het water, soms zelfs op drie meter afstand van de boot. Dat in een prachtige omgeving, op een bootje met een lekker muziekje op, drankje in de hand en de gezelligheid van alle huisgenootjes maakte het helemaal geweldig. Toen we genoeg dolfijnen hadden gezien vaarden we door naar braamspunt. Een klein strandje aan de atlantische oceaan. Hier hebben we heerlijk gezwommen in de zee en vervolgens met z'n allen de zonsondergang bekeken waarna we weer terug zijn gevaren naar Paramaribo en tussendoor nog een paar prachtige tropische vogels gespot hebben (zoals de rode ibis). Dat was dag één van het weekend en ik zie dat het me niet echt lukt om het kort te houden. Sorry daarvoor, ik ga nogmaals een poging doen. 

De volgende dag zijn we 's avonds naar de kerk geweest. Nee opzich heb ik helemaal niks met de kerk en het geloof, maar hier gaat het een beetje op een gospel-achtige manier wat ik toch wel eens wilde zien. Daar aangekomen werden we ontzettend leuk ontvangen. We werden door iedereen welkom geheten, direct uitgenodigd voor andere diensten (well thank you, but no thanks), we kregen eten en drinken en werden vervolgens naar boven geleid waar de dienst plaatsvond. Er werd begonnen met veel en luid gezang, klappen en natuurlijk lekker schudden met die heupjes (ik kan het trouwens nog steeds niet zo tof, in m'n vorige blog vertelde ik vol hoop over de zumbalessen. Ik heb er inmiddels 1.5 gevolgd, de halve komt doordat ik van narigheid uit de les ben gelopen). Tussendoor kwamen er mensen naast ons staan om te vertalen wat er gezongen werd (het zingen was veelal in het Surinaams). Dat was dan ook wel het leukste van de dienst. Die avond zijn we in het casino beland. Ik kan je vertellen, da's geweldig hier. Gratis entree, gratis drank, gratis eten en gratis sigaretten (ja als ik dit zo vertel voel ik me wel een beetje zo'n typische Nederlander met al dat gratis, maargoed da's ook gewoon fijn als arm studentje zijnde). Al snel had ik zo'n 270 SRD gewonnen (in euro's klinkt het direct veel minder dus ik ga het lekker niet omrekenen) en eigenlijk wil ik ook niet vermelden dat ik aan het eind nog maar 90 SRD hiervan over had, maar ik was trots want; alsnog winst. Daarna zijn we met een paar andere mensen waar we in het casino mee aan de praat raakten in een ontzettend dure en luxe club (waar laten bleek dat je eigenlijk op de gastenlijst moet staan) beland. Geen idee dus hoe we daarin gekomen zijn. We zijn daar nog gebleven tot we de club uitgeveegd werden. Toen we eenmaal in de taxi zaten waren we ook wel doodmoe, dus snel betalen, de taxi uit en het bed in. Tenminste dat was het plan. Het was iets te snel betaald en ja, daar heb je Lieke die haar portemonnee met al haar geld en pasjes in de taxi laat liggen. Dus weer terug naar het casino om deze taximan op te sporen. Uiteindelijk gelukt en godzijdank (ja ik zat nog even in de kerkstemming) kreeg ik 'm terug met werkelijkwaar ALLES er nog in. Danku taxichauffeur. Dus lagen we alweer om 7 uur 's ochtends in bed. Eigenlijk was het plan om twee uur later het bed weer te verlaten om naar een mooi resort in de buurt te gaan om een dagje te zwemmen en chillen. Maar je raad het al: het bed liet me niet gaan.  

Er zijn inmiddels ook weer twee stageweken voorbij gegaan, waarin ik probeerde om vanuit mijn eigen klinische inzicht dingen voor patiënten in te brengen wat helaas langt niet altijd lukte. Hierdoor voel ik me regelmatig machteloos tijdens mijn stage wat aardig frustrerend is. Verpleegkundigen volgen hier de orders van de arts op en hebben zelf verder weinig inbreng in de zorg. Iets wat voor ons heel lastig is omdat dit één van de grootste verschillen is met de zorg in Nederland. Gelukkig kwam daar het perfect getimede evaluatiemoment met de hoofdzuster. We hebben onze irritaties kunnen bespreken met haar en zij toonde hier begrip voor. Daarnaast legde ze ons uit waarom de dingen zo gebeuren, zoals het weinig contact opnemen met de neuroloog wanneer ik iets wil bespreken met hem. Dit is omdat dit de enige neuroloog in het hele ziekenhuis is en deze man eigenlijk al met pensioen moet maar omdat er geen andere neuroloog is gaat deze man toch door. Drukte allom voor deze meneer wat een reden is voor hen om hem niet overal mee lastig te vallen. Zo werden er nog wat dingen uitgelegd wat zorgde voor iets meer begrip voor de situatie. Ook hebben we vandaag even geskyped met onze begeleider vanuit school. Ook hier heb ik mijn nodige irritaties kunnen uitten. Hij heeft ons ook nog het een en ander uitgelegd. De zorg hier is een vorm van medische zorg verlenen waarbij er puur ingegaan wordt op het probleem waarvoor de patient komt. De verpleegkundigen voeren hun werk dus qua deze begrippen goed uit en hen valt niet veel te verwijten. Het is meer mijn aanpassingsprobleem in deze zin waar dus behoorlijk wat frustraties vandaan komen. Maar goed, ik ga proberen om mijn frustraties hierin te laten varen want dit is eenmaal de werkwijze en zij doen hun werk eenmaal op deze manier, iets wat hier gewoon goed is. Hopelijk lukt dit met het begrip wat ik nu wat meer heb en kan ik daardoor misschien iets meer genieten van mijn stage zelf want dat is tot nu toe vaak lastig. Fijn om zo het weekend in te gaan, even op te kunnen laden en er weer tegenaan te kunnen de volgende week. (Begrijp me niet verkeerd, ik heb nog steeds geen moment spijt gehad van deze keuze. Maar ook dit hoort nou eenmaal bij mijn tijd hier!)

Afgelopen weekend zijn we naar Brownsberg geweest. We reden met onze gids in een busje richting Brownsberg. Hier de nodige tussenstops om even te chillen en eten te kopen voor het weekend. Na twee uur onderweg te zijn geweest en bijna aan te komen bij Brownsberg kwamen we langs een controlepost met o.a. een politieman met een behoorlijk groot geweer (alleen dat schrok al een beetje af). Daar werden we aangehouden voor een paspoortcontrole om te checken of we niet illegaal waren. Tja, daar gingen we dan.. Die hadden we niet meegenomen omdat wij zo slim waren ons te bedenken dat we die alleen maar kwijt kunnen raken en dan een probleem hebben. Nu dus ook, want die politiemannetjes waren daar niet zo op gesteld en we moesten daar blijven. Wij panisch en na hun uit te leggen waarom en foto's te zoeken van ons visum begonnen ze ons keihard uit te lachen. Het was maar een grapje en onze benauwde gezichten vonden ze erg leuk. Gelukkig mochten we verder en kwamen we na ongeveer een drie kwartier aan. Hier hebben we direct een prachtig uitzicht gezien over het brokopondomeer met alle eilandjes, en onder ons het tropisch regenwoud. De brulapen die in dat regenwoud zitten hielden toevallig even een concert voor ons, wat een geluid komt daaruit zeg. En daar begon onze tocht. Eerst de afdaling richting de eerste waterval, de leoval. Hier stroomde weinig water vanwege de grote droge tijd maar wat een plaatje! Toen even een kleine klim om vervolgens weer af te dalen richting de wat grotere waterval, de ireneval. Daar stroomde meer water en hebben we heerlijk afkoeling kunnen krijgen door onder de waterval te staan. Werkelijkwaar prachtig. De foto's hiervan zijn wat minder prachtig, ik snap absoluut niet hoe mensen onder een keihard kletterende waterval mooie foto's kunnen verkrijgen. Maargoed, zal aan mij liggen. Vervolgens de klim weer terug naar ons busje en die was zwaar kan ik je zeggen. Je knie zat soms in je oksel waar je alles uit je beenspieren moest halen om te klimmen.. Tussendoor hebben we nog brulapen gespot en geslingerd in de lianen. Eenmaal aangekomen bij het busje reden we weg van brownsberg richting Ston Island. Even een tussenstop bij een punt waar de gids de banden van de auto moest vullen. Echt een klein dorpje waar de hele bevolking bij elkaar was, een klein lokaal discootje was en waar alle kleine kindjes naar ons toe kwamen gerend. Met hen hebben we even een dansje gewaagd in de kleine disco en ik kan je vertellen, die kleine meisjes (denk rond 7 jaar) kunnen al beter twerken dan Miley Cirus. Nee, ik overdrijf niet. Uiteindelijk kwamen we aan op Ston Island, een eilandje aan het Brokopondo meer waar we hebben overnacht. Later op de avond hebben we een tocht gemaakt om dieren te spotten (slangen, tarantula's, apen) helaas hebben we niet veel meer gezien dat een krekel, vliegjes, een soort salamander en wat kleine spinnetjes. Toen we de zoektocht afgebroken hebben zijn we heerlijk gaan chillen op een strandje en hebben we sterren gekeken. Er zijn hier trouwens ontieglijk veel vallende sterren, ik heb er in die tijd wel 5 gezien dus ik ben straks een nog gelukkiger persoon. Na de nodige nachtrust hebben we 's ochtends wel goed het prachtige eilandje kunnen zien en zijn we per korjaal (bootje) over het brokopondomeer gevaren om bij een ander klein eilandje te zwemmen en bij weer een ander eilandje nog wat brulapen te spotten. Daarna was het tijd om Ston Island te verlaten en door te rijden naar Berg en Dal waar we gingen ziplinen. Je krijgt dan een tuigje om en gaat het bos in om van de ene boom naar de andere boom te vliegen. Klinkt superleuk maar het zweet brak me aan alle kanten uit (niet alleen van de warmte), ik begon als een gek te trillen en bij de derde boom liepen de tranen over m'n wangen. Want ja, ik heb verschrikkelijke hoogtevrees en ben al bang als ik op een stoel sta.. Maar ik wilde mijn angst de baas worden en ben doorgegaan en gelukkig waren daar mijn lieve vriendinnetjes en de gidsen die me moed inspraken en me erdoorheen gesleept hebben. Alle spanning was er weer even uit en vanaf dat moment kon ik ervan gaan genieten. Precies op het goede moment want twee bomen verder was de langste en hoogste (35 meter hoog) zipline, waar we de Surinamerivier overvlogen. Wauw, wat was dat geweldig om te zien en wat voelde het als een overwinning toen ik weer op vaste grond stond. Daar was de gids die me vertelde dat ik mijn angst nu wel overwonnen had. Niets was minder waar want toen ik een trappetje af moest klimmen brak het zweet me gewoon opnieuw uit. Vervolgens hebben we nog even gebeachvolleybalt (hoe schrijf je zoiets?) en was het tijd om dit avontuur af te sluiten en terug te rijden naar huis. Natuurlijk waren we helemaal kapot maar dat mocht niet baten, want vlak bij ons huis was het voetbalstadion wat omgetoverd was tot kind of festival omdat Parbobier (HET surinaamse bier) 60 jaar bestond. Dat moest natuurlijk even gevierd worden. Dus daar stonden we vooraan het podium met onze belachelijke spierpijn en vermoeidheid aan een parbobiertje, rustig om ons heen te kijken. Heerlijk. De man/entertainer/zanger op het podium was het niet zo eens met ons rustmomentje waardoor hij de muziek liet stoppen en voor een heel vol stadion tegen 'ons Nederlanders' begon te praten over dat er op een Surinaams feestje toch echt wel flink gedanst moest worden, 'Ja dames! Die heupen moeten los! Jullie moeten zakken!' Helaas kon deze man niet verstaan dat ik zei dat dit niet bepaald ging met onze spierpijn.. Het feest werd afgesloten met heel veel vuurwerk en dat was dan ook direct een mooie afsluiting van een wederom prachtig weekend. En een mooie afsluiting van dit blog want ik vind het wel weer jetje, dus ik hoop dat jullie dat ook vinden! (En ik heb m'n best gedaan maar het is blijkbaar toch niet gelukt. Ik hoop dat jullie genoeg tijd hadden om mijn huge verhaal te lezen) 

Joe!